Yetim Şuayıp Şiiri - Kâzım Özgür

Doğarken ölmüş ana, başlar onun çilesi;
Yetim kalmış yavrucak, büyütüyor ninesi.
Miras kalmış fakirlik, hizmetçidir künyesi;
Atılmaz ki, atılsın satılmaz ki satılsın.

İş arasa bulamaz, dilenirse ayıptır,
Kara Yusuf babası, şehit derler kayıptır.
Yalın ayak lakabı, nüfusta şuayıptır,
Atılmaz ki atılsın, satılmaz ki satılsın.

Yıllar geçer aradan, her kapıya kul ulur,
Çok çalışır yıpranır yattığı yer çul olur.
Gönül verir birine, yana yana kul olur.
Atılmaz ki atılsın satılmaz ki satılsın.

O sever insanları büyük küçük ferdini,
Kimse tutmaz elinden söyleyemez derdini.
Para gibi harcarlar, insanların merdini,
Atılmaz ki atılsın, satılmaz ki satılsın.

Yeter Kâzım kimlere okuyorsun romanı,
Yanar gönlünde ateş çıkarırsın dumanı.
Çalmasını bilmezsin ne sazı ne kemanı,
Atılmaz ki atılsın, satılmaz ki satılsın.

{Kazım ÖZGÜR 18-Mart-1973