Yetim Şehrin Ağıdı...

gittiğin uzakların her kilometresini
ezberine kazıyan
geçtiğin her dağ başının sisini
sırtında taşıyan benim gölgemdir
benim sesimdir
kıyısında soluklandığın
uçsuz bucaksız ovaların sessizliğinde
saklanarak
yokluğunun laciverdine karışan
kırmızı isyan

Gelebeç’ te yıkık ev pencerelerine tüneyip
ardın sıra üveyiklere karışan
arı kuşu da
yasaklı köylerin eteğinde
deli deli esen rüzgar da
taşlı tarlalarda ayağına dolanan
börtü böcek de benim
ve yine benim
soğuk pınarbaşları özlemi çekerek
kuruyan ekmek
çoban çıkınında

sonra
yolunu yitirmeden dönesin diye
çentik atan da benim
gül ağaçlarına
bakma suda balık olduğuma
aydan hırsızlama yapıp
başını taçlandıran da
izini ışıtan da benim aslında

sen
gecenin bilmem kaçıncı uykusunu
giydirirken gözlerine
benim ellerimdir
kanayarak soyunan
içinde bentler yıkan dalgalara
sen
teri kurumuş düşlerden
yalınayak çıkarken sabahlara
benim bedenimdir yenik düşen
kan ter içinde kâbuslara
ve benim yüreğimdir
doruğa vurduğunda hasret
kulağında yar sesi çınlayarak
kalan çığ altında

kim bilebilir
ardında bıraktığın şehirlerin
saçlarını nasıl serdiğini yoluna...

SON SÖZ KELEBEKLERİN
Syf:80