Yetim Memet Şiiri - Hasan Okursoy

YETİM MEMED 12

Çanakkale’yi kara bulutlar
kaplayınca
seferberlik gelip
kapalı kağıtlar açılınca
yurdun dört yanından
gelmiş
yiğitler korkusuzca

ne korktum
ne hastayım diyen
olmuş
kimi seddülbahir de
kimi soğan derede
altı ay boyunca
siper kazmış

bir gece
sabaha yakın
demir atmış
bir gemi
sinsi ve düşmanca

kayıklarını manga kolunda
siperlere salınca
yalnız denizin hışırtısı varmış
bir de tetikte parmaklar...
birazdan kim bilir
hangi canın
uğurlayanı olacakmış
Çan'ın Göle köyünden
yetim memedin yüreği
tir tir titremiş

tüfeklerin menziline düşman girince
kurşunlar yağmaya başlamış
lapır
lapır
dolu gibi

bir ateş
bir ateş
denizin üstü dolmuş gemi
atılan mermiler
26.Alayı toprağa gömü vermiş

soğandere
soğandere
her akşam sana gelen
asker
sabaha kadar erimiş
herkes anacığım diye inlemiş
fakat İngiliz
ne yapsa sökememiş
bir akşam geldiği gibi
çekip gitmiş

sonra
yetim memed
doğuda bir çok cephede
savaş etmiş
bir akşam
dönünce eve
bulamamış karısını
aramış durmuş
ve öğrenmiş acısını

kaçırmışlar
Çanakkale'de savaşırken
çeteler karısını
Medine'ymiş adı

gelenlere demiş ki
düşmanın topundan
tüfeğinden korkup kaçanlar
çete olup karımı kaçırmış

yok artık yok
ne Medine
ne de Medine'nin gözleri

geride kalan bir sevi
bir de hınç dolu yüreği
yetim memed
unutmamış o hıyaneti
o ne maaş
ne madalya almış
vatanı için savaşmış
şimdi o zaferde
anılan adsız bir kahramanmış

ve
yılların ardından
ikinci karısı ayşe
yanında kalan
yine Medine'yi aratan
kadıncık kadıncık
yanında oturan

hasan okursoy
Çan
l8 Aralık l997