Yetim Hâyal Şiiri - Akif Ergen

Hevesim vardı, bir çocukçasına,
Hayâl içinde, düş sarhoşçasına.
Dilimde titrerken aşkın nağmesi,
“Sus,” denildi, kesildi nefesi.

Bir vâhdet âlemi, tenhâ mekânda,
Yalnızlık iz bırakır her insanda.
Kimi kelâm arar, kimi sükûtla,
Yazar bir deftere sessiz feryâdla.

Ah, o çocuk! Gözyaşı kimse bilmez,
Bir yetim hıçkırık, kimse işitmez.
Mezarına güller konmuş hüzünle,
Sanki güller derdini anlarmış birde.

Ey hâyal, fânînin son durağında,
Bir gölge oldun şimdi karanlıkta.
Şimdi kime söylesem gönül yarâmı,
Bir kurşun olmuş kırar her kelamı.