YETiM HASAN Şiiri - Binali Kılıç

Daha çocuk yaşında deprem geldi köyüne
Bu sefalet o zaman düştü onun payına
Sokakta ki çocuklar sokmadılar oyuna

Yetim Hasan burnunu çek çeke ağladı
Öksüz Hasan boynunu büke büke ağladı

Aklında en son kalan hıçkırıp ağlaması
Duymadı feryadını annesiyle babası
Artık ne bir kardeşi, ne abisi ablası
Sesini boğazına tıka tıka ağladı
Yetim Hasan burnunu çek çeke ağladı

Hiç kimsesi kalmadı sığındı dayısına
Bakmadı koyun ile kuzunun sayısına
Kara saban koşuldu öküzün iyisine

Başını bir tarafa yıka yıka ağladı
Yetim Hasan burnunu çek çeke ağladı

O yaşta çoban oldu gezdi dağı, bayırı
Dayıya miras kaldı tarlalarla çayır
Her söze evet dedi tanımadı hayırı

Gizli gizli ağıtlar yaka yaka ağladı
Yetim Hasan burnunu çek çeke ağladı

Çobanlığı bırakıp okula gidemedi
Hep imrenerek baktı bir önlük giyemedi
Beni de bir okula gönderin diyemedi

Bazen yumruklarını sıka sıka ağladı
Yetim Hasan burnunu çek çeke ağladı

Yine bir gün sürüyle dağlar, taşlar dolandı
Küçük küçük taşlarla ev yaptı, oyalandı
Biraz dinlenmek için bir ağaca dayandı

Sürüye kurt saldırdı, seke seke ağladı
Yetim Hasan burnunu çek çeke ağladı

Kurt' a atmak isterken elinde ki taşları
Yalın ayaklarıyla tırmandı, yokuşları
Karın etine girdi canavarın dişleri

Gözlerinden yaşları aka aka ağladı
Yetim Hasan burnunu çek çeke ağladı

Binali ağıt yaktı Hasan'a Hasanlara
Canavarlar Hasan'ı boyadı al kanlara
Kemikleri bulundu koyuldu bir mezara

Görenler mezarına baka baka ağladı
Her duyan birer ağıt yaka yaka ağladı