Galiba hep ağlamakmış işim,
Dünyaya ağlayarak gelmişim,
Benim gözyaşım hiç dinmemiş ki,
Bazen saklamış, bazen silmişim.
Yaşıtlarım gün boyu oynarken,
Ömür boyunca her sabah erken,
Geçim derdini omuzlamışım,
Onca yaşayacağım şey varken...
Her komşu çocuğunu okuttu
Kaderim beni evde unuttu.
Gözyaşlarımı gösteremedim,
Mekanım oldu karanlık kuytu.
Annemle adeta bütünleştim,
Canım annem, o her şeyim benim,
Birbirimize bakıp güleriz,
Kan ağlar içimiz, ben eminim.
Birini sevdim, yaklaşamadım,
Bin türlü engeli aşamadım.
Gelen çiğnedi, giden çiğnedi,
Garip oğlana çıkmış ya adım.
Yoksul bir yetim olmak ne de zor,
Komşun bile elinden tutmuyor,
Hergün hergece hep ağlıyorum,
Gözlerimin altı olmuş mosmor.
Yeni duydum kurandaki emri
Yetim olanların varmış yeri.
Bana hiçbiri sahip çıkmadı,
Allah affeder mi müminleri?
(İstanbul:05.05.2004)
Ekrem ŞamaKayıt Tarihi : 3.7.2006 16:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yetim olanların varmış yeri.
Bana hiçbiri sahip çıkmadı,
Allah affeder mi müminleri?
Bilirsiniz sayın hocam yetimlerin Allah katında yeri başkadır.Efendimiz de yetim değil miydi?
Yüreğinize sağlık.
Komşun bile elinden tutmuyor,
Hergün hergece hep ağlıyorum,
Gözlerimin altı olmuş mosmor.
Allah o zorlukları kiseye vermesin. Bizlerede merhemet versinki zalim komşulardan olmayalım.
Tebrik ederim şiirinizi... saygılar
Ümran Tokmak
TÜM YORUMLAR (4)