Yetim Çocuklar Şiiri - Nihat Malkoç

Bir yetim çocuk görsem
İçim yanar derinden
Boynunu büktüğünde
Kalbim oynar yerinden

Ağlamıştır besbelli
Gözleri kan çanağı
Solmuştur beti benzi
Alev ateş yanağı

Sırtında dert küfesi
Ne kadar da çaresiz
Süt dökmüş kedi gibi
Oturur sessiz sessiz…

İflah olmaz alanlar
Yetimlerini âhını
Karanlığa çevirir
Aydınlık sabahını

Bu dünyanın kahrını
Taşımak zor sırtında
Geriye dönüp bakar
Hasret yürür ardında

Hüzün çöker damlara
Yuvalanır acılar
Uyku tutmaz geceler
Çoğaldıkça sancılar

Günü geceden farksız
Hayattan yer silleyi
Gözyaşı denizinde
Unutmuştur gülmeyi

Hoyrat rüzgârlar kırmış
Kanadını kolunu
Gayri kimse gözlemez
Yetimlerin yolunu

Nerde bir yetim görsen
Okşamalı başını
Şefkat mendiliyle sil
Gözlerinin yaşını

İlk Yayın: Somuncu Baba Dergisi/Ekim 2010