Yetim çocuk ve kardanadam

YETİM ÇOCUK VE KARDANADAM

bir çocuk ağlıyordu burnunda sümüğü,
yanağından yaş yerine kir akıyordu.
dışarı göndermişlerdi soğuktan habersiz.
annesi ağlıyordu içten içe, sessiz sessiz.

kardanadam yapmıştı kitaptakilere benzer,
tek eksiği; atkısı, gocuğu ve gözlerindeki is,
top koştururken diz boyu karlar üstünde
kardanadam üşüyordu çocuktan habersiz.

bütün komşular onlara gidiyordu gözlerinde sis
çocuk şöyle bir şut çekti olanlardan habersiz.
bir kişi çıktı evden solgun ve nefessiz,
çocuk baba dedi, yanağını tuttu istemsiz!

bir çocuk ağlıyordu yanağında ki beş kardeşiyle
beş kardeş babasının onda bıraktığı son iz.
yamalı gocuğunu kardanadama giydirdiğinde
çocuk üşüyüverdi kardanadamdan habersiz.

'onlar hep oradaydı; ama
biz hiç oralı olmadık'