Yetim Çocuk Şiiri - Seval Günaltay

Dışarıda yalnız bir çocuk
Konuşmuyor , etrafa kin - nefret saçıyor.
'Beni , beni bu hale
Getirenler utansın' diyor .
Sonrada uzaklaşıp , gidiyor .
Ertesi gün yine aynı yerde
Ama bu defa yağmur yağıyor ,
Ceketimi omuzuna koyduğumda
İzin vermiyor .
'Ben alışkınım' diyor.
'Neler gördüm yağmurun yanında ne ki
Neler yaşadım ıslanmak birşey mi ki'
Deyip gidiyor .
Ertesi gün oluyor çocuk görünmüyor .
Günler geçiyor yine görünmüyor .
Bir gün acı bir haber
Çocuk çoktan ölmüş .
Ama yağmurun ıslak gölgesi değilmiş
Onu öldüren .
Dediği gibi korkmuyordu yağmurdan
Bir su damlasından çok
Sevgisizlik onu almıştı .
Ama birşeyi unutmuştu .
Onu seven bir kalbi
Çok ama çok yakınlarda...