Yetim Çocuk Şiiri - Muhammed Mahnovi

Ben fırtınaların yetim çocuğu
Muhteşem güllerin kuruyan damlası
Ninemin örtüsünü kirleten riyakar iman
Ve kendine nihayetsiz düşman
...
Koparıldığı dallara özlem duyan gülüm ben
Ardından doğacak günün habercisi
fırtınalara yangınım
Bülbüllerim kovuldu köşklerimden
Kargalar sevdalı güllere, arsızca
İlahi harflere zehir saklayan efsuncular
Şirret seslere mahkum edildi bayramlar

Ben, yatağında kurutulmuş bir nehrin
Damlasından mahrum kalan
Kokusuyla dirilmeye çalışan koca çınarım
Essin fırtınalar,boranlar dem be dem
Nurlu bir toprakta yeniden yeşersin fidanlar...