Yetim Çocuk Şiiri - Ali Sandıkçıoğlu

Bügün bir yetim gördüm:
Mahcup, mahcup duruyordu.
Ğaribin kimsesi yoktu:
Dalıp, dalıp gidiyordu.

Her an boynü bükük olur,
Ğariplerin,yetimlerin.
Çoğu zaman kimse sormaz:
Hallerini yetimlerin.

Çok eskiydi elbisesi.,
Ğaribin yoktu neşesi.
Az kalmış idi bayrama:
Kim giysi alacak ona..

Pantolunda bir kaç yama:
Hep renkleri başka, başka.
Gülmedi ğaribim benim:
Çünkü onun adı yetim...

Ayakkabıları yırtık,
Elbisesi çok eskiydi.
Gördüğüm yetimin hali;
Bizlere güzel bir dersti.

Okula giderken ğarip:
Götürür yemek çantası.
İçi boştur bir şeyi yok:
Acır ona arkadaşı...

Öğretmeni çok koruyor:
Yetim olan bu çocuğu.
Garibin mahcup halleri:
Yakıyor hep ciğerleri.

Kimi kalem, kimi defter,
Bazen, bazen giyecekler.,
Arada bir yiyecekler,
Yetime ikram ederler...

Elinden gelirse dostum:
Yardım eyle yetimlere.
Yapacağın iyilikler:
Çıkar karşına mahşere..

Kimi öksüz, kimi yetim:
Yaşar şu fani dünyada.
Ey alemlerin Rabbi:
Koyma hiç kimseyi darda

Daim yanık olur derler:
Yetimlerin ekmekleri.
Herkes oynar, güler iken;
Onların akar yaşları.

Her yerde adı yetimdir:
Bu zavalli ğariplerin.
Bakışından belli olur:
Hüzünleri yetimlerin.

Kiminin anası yoktur.
Kiminin babası yoktur.
Yetime sahıp çıkmanın:
Biliniz sevabı çoktur...

Unutmayalım ey beyler:
Muhammette bir yetimdi.
Bizleri yoktan var eden:
O’ na habibim söyledi.

Resulullah çok severdi:
Biliyoruz yetimleri.
Sende ğayret eyle beyim:
Sevindir hep yetimleri.

Baktım, baktım ben yetime:
Sonradan döndüm kendime.
Dedim ey Ali dikkat et:
Daim şükr eyle Rabbine.