Yetim çocuk. Şiiri - Fehmi Tazegül

Ekmekleri yok şimdi ne diyeceğiz.
Açtı ellerini eline sakladı bir ceviz.
Şimdi bu cevizi hangimizi yiyeceğiz.
İsyanlarım başladı beynimin içinde.

Yüzüme bakarak durdu bir zaman.
Ağladı gözlerimin içine baktığı an.
Yürek dağlar yetim kalmış her can.
Bir lokma ister boş kalan midesine.

Görmem bilmem ne var avucunda.
Taş üstüne oturdu sokağın ucunda.
Üşüdü titreyerek hızlı gitti sonunda.
Etrafa bakıyordu yaşlanan gözlerle.

Fehmi.
Ona dedim-ki niye alıyorsun yavrum.
Ölmüş annemle babamı bekliyorum.
Amca ben seni gerçekten seviyorum.
Onları doyurduk bizler yalan sözlerle.