Yetim Ay Şiiri - Şakir Kurtulmuş

soğuklara sarılmış güneşle
ete kemiğe bürünmüş
dualar
sularken sessizce harfleri
rıhtımda şafak ayininde
esenlik bildirisiyle
yetim bir ay sanki
gün ağarmaya hazır

ektiğin şiir çiçeklerinden
hayata bağladı bir tutam gül
ve boyadı yetim bir ayın
kalp damarlarındaki kanı gül

içimdeki öfkenin yürüyüşü şiir
içim yeni bir bahar sancısı
elele güneş ve rüzgar ve yetim ay
besliyor öfkeyi doğuran hüznü

dokunduğunda kalbine sessizlik
sanki bir yetim eli

dağlardan tütüyor yankısı sesimin
denizlerden içimdeki öfke
gecenin mahzeninde uyuyan ay
uzanan gövdemi titreşimlerle çağıldatan
kinleri tutup dışarıya
öfkemi her sabah yeşerten toprağımda kalbimin
öfkemi büyüten her sabah yenileyen
sanki halep’li bir yetim eli
sanki gazze’de bir çığlık