Yetersiz Nitelikler Şiiri - Mediha İstan ...

belki yırtılır rüzgar
yazık olur gök yüzüğünün zarafetine
mandallarla tuttururum
toprağa çadırımı

ense kökünde başlar takip
bilirim ne yana dönsem
evrenin beşiğine düşer kıvılcım
düşürebilseydim bu kilidi
kaburgama tüneyen kırgınlık belirtilerini
başka olurdu o zaman

vahşetin kopuk zincirlerine
mahkumsa her boyunduruk
öylece yanı başında
göğe yaslanıp gizlenmiştir doğruluk

kerpiç ve tabutlara sürtüne sürtüne
büyütmüştük çocukluğumuzu
birden dökülüverdik
kireç ve sirke suyu kadar
homojendir ağaç köklerinde
virüs mide bulantısı

kürsüsünde ay ışığının
yağmurlu cümlelerim vardı
biblo duruşlarım
gökyüzüne değdimden beri
bitkisel yaşamda çocukluğum

keşke silip atabilseydim hafızamı
fincanımda duran çay lekelerini
ırmak dediğin kalbin yolu
taşar durur
aktıkça öğrenirim
sular üzerinden geçen
ıssız ormanların patika yokuşunu

raflar dolusu güvercini parmak hesabı
sayarken fark ettim
parmaklarım ellerimde değillerdi
ellerim bile yoktu benim

derin teknolojisi burjuvanın
yüzde 99 keresi hayatın
köküne kibrit suyuna benzin
dökmüşsem
olasılıksız coğrafyalarda
durmuştur emeğin yontusu

sakıncanın esneklik payı kadar
taksite bölünüp
donanımlı yetkililerin asabiyet tavrı
kadar çoğalan
deliliğin eğilim kalıplarıyla
göle mayalanan
gökyüzünün sahillerindeyim

gerçeklikten yoksun ikonalarda
uzun gölgesi dalgalanır
sokak uçlarında mevsimler
çilekeş ve barınaksızdır
mekanik soluklu bacalara
tüneyen olasılıksız karşılaşmalar

noktası yoktur dünyanın
haydut kılıklı vitrinlerin
süslü hayaletlere duyduğun
saygı kadardır
sanat kriterler ve bireysel fay hatlardan
geçerek kısıtlanır daralır sahneler
ki cesaretin tükendiği yerde
teorik terbiye dersleri bağlantı kablolarına
takılı vaizlere benzer
yeteneksiz kalır nitelikler

nasıl kırdıysam flütümü
nasıl kıydıysam
kendime

öğrenirim
neden önce elleri çıkar öfkenin
ayakları sonra
meğerki sülfürün
ve tabiatın son kurşunudur
can yelekleriyle buzulların peşinde gitmek

sakın yutma
ağzında çalkaladığın son yudumu
elini sürme ekmeğime
şiddet soluk aldırmaz artık
cesetler dökülür şehrin koltuk altlarından

neden başı çıkar öfkenin elleri sonra
bizi bitirir

şimdi dünyaya bir küçük iskemle gerek
az biraz soluklansın
utansın soğukluğundan nefretin
margarinli duvarlarında
tüneyen timsahları kaçırtsın

paspasın üzerindeki “wellcome” yazısını
ıslatıp dayıyorum alnıma
her kimsen ört üstümü
ört kanıyor dağların dirsekleri

markalı eklemlerim var
boykotlu soluklarım
deli saçması fikirlerim
ola ki çağın vakası
köprümün sallantılı elçisine
dadanıp geçerse
isabet ettirirse yaygarayı genzime
ört üstünü çözülen denklemlerimin
çevir sayfayı