Yetersiz Bakiye

Yetersiz Bakiye

Odalara sığamıyorum.
Bisikletim Türkiye ekonomisine kurban gitti.
Ağlamıştım bin dokuz yüz doksan sekizde
Apartmanın dokuzuncu katında yer değiştirdiğinde
Hüznümüz toplum geleneğidir bilirsiniz
Yaşayarak öğrenilen en karmaşık duygudur
Şoförün bilet yok demesi, otobüste yetersiz bakiye.

Diyorum ki yalnızlığın öteki adı da
Yolculuk, yolculuğun adı insan olsun
Annemin çilesini hatırlarım o eylül günü
Tam da güneşi görecekken incecik bir
Çocukmuşum yurda verildiğimde.

Kendimi dünyada evsiz bilirken
Beni işte şu ranzada düşerken buldular.
Seni çizdim ağrıya meylettim dünya
Sana vermediğim mektubu gördü
Babam ekmeğe yollamasın diye -ki dramdır bu-
Beni bu çağda doğuran anneme şükrettim.

Fark etmeyi fark ettiğimde, banka kuyruklarını
Kredi kartlarını evin kirası ve enflasyon
Her şeyi bilir gibi yapmaya başladım
Reklamdaki kapitalizmi iyi bir şey zanneden
Dokuz artı sonsuz taksit imkânı kadın
Azaltırken stresini her akşam dönüşü
Midesini bulandırırdı o ters pencere

Avucumdaki boşluk hiç kapanmasın diye
Saadeti cüzdanına almış insanlara bakıyorum
İsmimi vermek istemeyen biriyim
Anlattıkça açılıyorum anlattıkça
Yüzüme bir çentik daha -ne cüret-
Ben şimdi en devrik cümle –bir dakka-
Beni bu çirkin paketin içinde unutmuştular.