Yetersiz Şiiri - Candar İsmail İloğlu

kusura bakmayın, kalem, kağıt ve kırık mikrofon
yanımda duran başka kimsem yok
ellerim uzanır cinayetin delillerine
bugünlerde kanım fazla aktı

yürüdüğüm yollar çıkmaz yarınlarıma
kimsede görmez zaten yaralarımı
neden yürüdüğümü bile hatırlamıyorum
demiştim elim uzandı bataklıkta batan eleştirdi

bu kadar zor olmamalı fedakarlık etmek
bu kadar zorlanmamalıyım n'apıyım tekim
mecalim yok kafam yerden kalkmıyor
suratım asık sinirlerime hakim olamıyom

baksana özenirdim en yalnız halimde
şimdi imlecimin nerde olduğuna bakmıyom
sarıyom kendime kalmıyor kinim içimde
takıyom her mimiği ve konuşulan metni

ne yarıda kalıyom ne yaralıyom
çok şey bekleme ben bu şiirden yetersizim
eskisi gibi akıl edemiyom
ama silah hala elimde kafamda kanatıyom

daralıyom dört duvar, kafamda kainat
biraz şairane dava, kafamda memleket
yapmıyom densizlik, cebimde yetinmek
karalıyom isimleri, dilimde gene sen

canım yanmaz utanmayı bıraktım sinirimle kaldım
dene şansını kibrini kalmam altında hakkımın
ne şans ne talih çıkmadı karşıma çalınmadı kapım
kaç yıl oldu dedim umut zayıflıktır canın çıkar

kaç akıl baki sözlerin kabuğunu kırdım yediniz
unuttum yalnız nasıl kalınırdı hiç olmadı kimsemiz
karşılaştım kendimle kaç kere affım olmadı
bir siz mi öldürdüğünüzü düşündünüz beni

ben kalırım ihanetin yüzsüzlüğün altında
hesap verecek birisi bile yok
sen nasıl açıklıyorsun kendine
kim sevebilir? beni benden başka

meçhul, ayak oyunlarıyla gördüğünüz işler
ali cengizdir kafamda kırk kürksüz tilki
sen bir kendini mi gördün feleğin çemberi
ben kum çıkardım geldim dante'nin cehenneminden

ey bunu okuyan, bütün umutlarını ardında bırak
yatağın bile zindan olur kapı kilit tutmaz
ben sana mersiye yazmam mürekkebim kurur
benim gözüm dolsa mürekkebim taşar

kaç kağıt elimde eskir
kalemim çelikten bükülmez
sen konuşurken düşersin esir
benim doğrularım sevilmez

kimisi duymaz beni bilmez adımı
kimisine hayal etmeyi gösterdim
pencereden bakmaya korkardım
şimdi hiçliğimi yazıyorum gaia'ya

gözümü kapasam karanlık
aklımın içi kara delik
fikrimin kabanı nefret
şiirimin içeriği yetersiz

kafanı kaldırsan gök kubbede süzülen kuş gezinen bulut görürsün
yüzüme baksan nedenler içinde sebepsiz öfke kusan göz altlarım

işte bu yüzden
nefretim
sabrım
insanlığım

yetersiz