Aynanın karşısında donakalmıştı. Bir taraftan gözyaşlarını akıtıyor. Bir taraftan da hayatını sorguluyordu. Artık kendini bile tanıyamaz duruma gelmişti. Aynalar mı yalancı yoksa ben mi yalancıyım diye geçirdi içinden.
Bir bardak su, elinde bir avuç ilaçla duruyordu öylece. Hayata son bakışım dedi.
Gözüne sürdüğü rimel akmış, yüzündeki çizgilerin arasına girmişti.
Zaman bu kadar çabuk geçmiş olamazdı. Daha dün çocuktum. Annemin babamın kollarındaydım. Bugün nasıl oluyor da yüzüm çizgi, çizgi olmuştu.
Hiç bir şeyim kalmadı ki yaşama tutunmak için. Yapayalnızım hem de çok yalnız derken hıçkırıklara boğulmuştu.
Eşini kaybedeli uzun yıllar olmuştu. Çocuk mu? Çocuk vardı ama artık çocuğunun da kendisine bir ihtiyacı kalmadığını düşünüyordu. Artık onunda bir yuvası olmuştu.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta