Yeter ki sen üzülme! Şiiri - Mustafa Cil ...

Günler her gün derlese de
Zaman dirliğinde nefeslenerek şahitlik etse de
Bilirim suhuletli haline ne kadar yabancı kaldığımı ve ağladığımı

Hazanın serzenişlerinde vardın
Sessiz çığlıklarınla akan ve anlatan zamandın
Düşen her yaprağın serencamında nefeslenen ülfetli bir hicrandın

İşte her nasılsa bazen yetmiyor
Anlamak ve anlaşılır olmak kalp diline erişmiyor
Bahtın sahifelerinde yazılan hikmetler bilinmeden hüzünle gidiliyor

Nereye baksam karşımdasın
Her halükarda sessizliğiyle demlenen asude nazsın
Lakin kalbime işleyen cenahsın ve hicranın perdelerinde solacaksın

Halini dahi soramıyorum
Suskunluğun karşısında acizliğimle morarıyorum
Çaresizliğimle donakalıyorum ve ıssız sokakların dünyasına dalıyorum

Deryalar dereden beslenir
Umman kendi ikliminde derlenerek denize seslenir
İnsan kalbiyle nefeslenerek muhabbet için aşkın birliğinde şevklenir

Aşk su misali halince akar
Kar güzelliğinde korlaşarak kalbi hazza erdirir
Tenlersen arî değildir ve dokuların ikliminde sevdayı fevkaladeştirir

Ben sana söyleyeyim
Sabra iltica ederek niyazla bahtiyarlık dileyim
Kalbinin kuytu köşelerinden sessizce çekilerek halime avdet edeyim

Çilemin ikliminde filizleneyim
Derdin bizzat sahibinden beslenerek irfana ereyim
Sana selametler dileyerek hicranın kıvamında nefesin aşkına geleyim

Niyetin maksadına ulaşarak
Serzenişlerin çare olmayacağında adresi bularak
Aşkın deruniliğinde ve kulluğun birliğinde adamlığa doğru bir yol alayım