Yeter ki Ölme Annem Şiiri - Aysel Tarcan 2

Gülmedi nedense, kaderin senin
Al ömrümü annem, yeter ki ölme
Öptükçe gül kokar, karbeyaz tenin
Al ömrümü annem, yeter ki ölme

Canından bezsen de, çekip gitmedin
Taş bastın bağrına, belli etmedin
Şefkatle sarmadan, gidip yatmadın
Al ömrümü annem, yeter ki ölme

Her türlü meziyet, gelir elinden
Asilsin, cömertsin, belli halinden
En tatlı sözcükler, düşer dilinden
Al ömrümü annem, yeter ki ölme

Derdini, tasanı hep bana açtın
Kalbin ağlasa da, tebessüm saçtın
Canım anneciğim, başımda taçtın
Al ömrümü annem, yeter ki ölme

Dertler sağnak halde, gelse de başa
Yavruların için, sabredip yaşa
Hiç bir zaman başın, değmesin taşa
Al ömrümü annem, yeter ki ölme

Tevhidden ayırma, güzel dilini
Üstümüzden eksik, etme elini
Ölüp de döktürme, gözden selimi
Al ömrümü annem, yeter ki ölme

Ne arzun var ise, söyle kalmasın
Menekşe gözlerin, yaşla dolmasın
Sıkıca sar beni, toprak almasın
Al ömrümü annem, yeter ki ölme

Aysel Tarcan