Yeter ki Çağır Şiiri - Hanifi Kara

YETER Kİ ÇAĞIR

Uzaklarda olsak da, bir kez çağır, dene gör
Ben senin feryâdını, hiç duymaz olur muyum?
Seni kendimden bile, öyle kıskanırım ki
Sana bakan kem gözü, hiç oymaz olur muyum?

Sen sirâyet etmişin, dolaşan kanlarıma
Yıl değil, mevsim değil, öyle ki “an”larıma
İliklerime kadar, bir bir organlarıma
Senin o güzelliğin, hiç yaymaz olur muyum?

Beni dâvet eyle de, yeter ki sen haber sal
Esirgemem o an da, makam, mevki ve de mal
Senin zevkin yansısın, yeter ki sen; beğen al
Aldığın hırkaları, hiç giymez olur muyum?

Öyle met eyledin ki, içim övgünle doldu
Tahammülüm kalmadı, işler evginle doldu (*)
Hissetmez oldum bir şey, gönlüm sevginle doldu
O güzelim aşkına, hiç doymaz olur muyum?

Hânesi sessiz/sakin, damında baykuş öter
Yârden ayrı yaşamak, derler; “ölümden beter”
Gülüm, canım, cananım, senin hatırın yeter
Seni ve sevdiğini, hiç saymaz olur muyum…?

13/11/’11
Hanifi KARA

(*) Evgin: Acele yapılması gereken (iş) .