Yeter ki! Şiiri - Neslihan Ergin

Sahte ışıkların altında parladığımı
Sanmışım …
Sıyrıldım karanlığa
Şimdi ufukta yeniden beliren
Gerçek bir aydınlık var
Yıldızlar gibi yanan …
İnsan yanıldığını kabul ederse yenildiğini düşünür ya
Halbuki esas zafer o gündür kazanılan
Kendini akıllı ilan eden delilerin
Deliyim diyen akıllılarla
Kaybedenin başından belli olduğu savaşı gibi …

Erdemli olunmaz doğulur
Onur verilmez kırılır
Yalan temizlenmek adına girdiği sularda
Boğulmamak için çırpınır
Ancak çırpındıkça, bataklığa saplanır...
Ölümcül hastalığa yakalanan masum rolü
Artık maskesi düşmüş çirkin ruhları giydirmez
İşlenen suç yüreksizce ise ceza zalimce olur
Aldanan yürekliyse, kalbe ağlayan hançer sokulur
İçimdeki bağıran her şey
Sesleri duymak için sustu
Korkudan değil …
Gözyaşlarım yalnız kaybedilen zamana aktı
Sevgiden değil …
Bildiğim, güvenilen dağlardan
Dünden bugüne çığ düştüğü
Yeni kıştan değil …

Nerden bileceksin ki bir gün
Oyun içinde başrol oynayacağını...
Ders vermek isterken
Kendinin de ders alacağını …
Gerçek yanı başında oturan gece görünür
Oysa bakışlardaki anlam, dillerdeki yalan
Öyle şeffaf ve savunmasızdır ki
Gözlerin perdesi aralandığında
Sahnedeki oyun gün ışığına vurur
Yeter ki!
Görmeyi
Duymayı
Söylemeyi
Bir de yüreklice sevmeyi bilelim …

Mucize Kelebek/2007