Yeter ki Şiiri - Kadir Karakulakküçük

Rüzgarların gölgesinde savrulurken ağlayanlar,
Zamanın pusularında duyar,inledikçe şahikalar.
Bülbüllere taht olur,dikenli güllerdeki yapraklar.
Açan güller dallarda solar,yeter ki bahar olsun.

Gönül körfezine sığınan çilelerdir,çekilen acılar.
Hep fırtına sonrasını bekler,yakomozlu dalgalar.
Akşam sefası gibi kokar,seyrettiğim karanlıklar.
Yıldızlı semalar gibi hoştur,yeter ki gören olsun.

Kasırga tozuna boyalı,hasret ağlarıdır hep yollar.
Hep şikayet tuzudur,sevinçle bandığımız arzular.
Kor ateşleriyle kavrulur,kızgın sacta ki dumanlar.
Kavrulur her sefa cefadan,yeter ki pişiren olsun.