Yeter Ey Deli Şeyhim! Şiiri - Arif Arslan

Yoksun diye gönlümü karabulutlar sardı,
Yoksun diye yüreğim kan ağlar, sensiz, sessiz...
Ne zaman gelir bilmem gülüşün, rengin, sesin,
Ne zaman her yerimi sarar, okşar nefesin...

Beklerim yollarını, düşmedi gölgen hala,
Ayak seslerin de bölmez karanlığın sesini...
Geceleri koynunda artıyor korkularım
Korkularım çağırır şeytanın nefesini...

Gel de son ver aniden bitsin bir anda her şey
Gel de ümitsiz kalbim mutluluklarla dolsun
Yoruldu kaldırımlar, sokaklar sıkıntımdan
Gel de artık beklemekten yorulan güneş doğsun

Hüsran üstüne hüsran, yıkım üstüne yıkım...
Omuzlarımda bir yük, bunca yıllık hayatım...
Bir gecelik de değil, birkaç saatlik ancak;
Buruk bir mutlulukla bitti mi benim hakkım...

Sevinmiş, umutlanmış, kanatlanmıştı ruhum,
Okşanmıştı bir anlık örselenen gururum...
Bitti sanmıştım artık erbainler, çileler;
Hüsranla bitti yine yarım kaldı umudum,

Ah, bu ne tükenmez çile, bu ne bitmez bir umut!
Hayallerle yaşayıp kâbuslarla uyurum...
Oysa o gelmeyecek bunu da bilir kalbim;
Bir tükenmez sahrada sürüklenip dururum...

Yeter ey deli şeyhim, deliliğin dillerde!
Sonsuzluğa kanat aç, adın kalsın tellerde...
Bekleme hiç kimseyi ve hiçbir şeyi artık;
Son sermayeni bari bitirme bu çöllerde...

06 Haziran 2006