Yeter Be Felek Şiiri - Midayet Kara

Gül dalında bülbül, çok acı öter
Sılam çok uzaktır, burnum da tüter
Çektiğim çok benim, bu bana yeter
Uğraşma benimle, yeter be felek

Derdimi yazarsam, yazar mı kalem
Onca dert çekerim, yok ki bir bilen
Çilem çoktur benim, kime ne diyem
Uğraşma benimle, yeter be felek

Kırışık çizgiler, indi yüzüme
Ağlayarak yaşlar, düştü gözüme
Artık yaşlandım, inan bu sözüme
Uğraşma benimle, yeter be felek

Sen değilmisin, derdime dert katan
Peşime düşüp de her gün ağlatan
Kara diken gibi, gözüme batan
Uğraşma benimle, yeter be felek

Dertle çileyi, birbirine katan
Yetmez bu diyerek, üstüme atan
Yüzüme gülerek, bir anda satan
Uğraşma benimle, yeter be felek

Bilirsin ki, asla affetmem seni
Yerde sürünürüm, kalkarım geri
Kalbimi kırıp da incitme beni
Uğraşma benimle, yeter be felek

Benden ne istedin, derdini söyle
Kalbimi kırdın sen, olur mu böyle
Zaman çok azaldı, diyorsun öyle
Uğraşma benimle, yeter be felek

Dostlarım bekliyor, beni sılada
Bir nefes aldır, ne olur arada
Gölü bırakıp da boğma derede
Uğraşma benimle, yeter be felek

Midayet’im, bunlar, bir gün bilinir
Gün gelir de geçer, divan kurulur
Kıyamet gününde, hesap sorulur
Uğraşma benimle, yeter be felek
(1179) Eylül 2018