Durmuş efendi, Sarılar kasabasının en yaşlısıydı ama yaşı tam olarak bilinmiyordu. Dünyaya geldiğinde nüfus dairesinde kaydı yapılmamış. Durmuş efendi daha 6 aylıkken babası vefat ettiğinden başka biri gidip kaydettirmemiş. Kendinden küçük olan üvey kardeşi, Selami, veremden ölünce Selaminin ölümünü de bildirilmemiş. Böylece Durmuş, Selaminin nüfus kaydıyla yaşamış. Çok çileler çekmiş olan Durmuş efendi ömür boyu hep çalışmış, mücadele etmiş. Uğraşısı, kavgası boşa çıkmamış; Sarılar kasabasının en zengini ve nüfuz sahibi olmuş. 6 oğlu ve 4 kızı olmuş ve torunlarının sayısı 50 den fazla.
Durmuş efendi iki hafta önce aniden hastalanmıştı ve sağlığı her geçen gün kötülüleşmekteydi. Mide sancılarıyla başlayan hastalık felce dönmüştü. Eli, kolu tutmuyor; yattığı yerden kıpırdayamıyordu. Hastanede kalmak istemediğinden evine doktor ve hemşire geliyordu. Kızı Elif babasına bakıyordu. Durmuş efendi çocuklarını başına topladı.
Durmuş efendinin evlatları her ne kadar üzgün görünseler de aslında hepsi çok heyecanlıydı çünkü vasiyetin açıklanacağını düşünüyorlardı. Her biri kendine mirastan ne verileceğini merak ediyordu. En küçük olan Tekin’deki heyecan sanki doruktaydı. İki yıl önce üniversiteyi bitirmişti ama halen babasının yanındaydı. Halbuki üniversitede tanıştığı Mine ile evlenip İstanbul’da kendine yeni bir hayat kurmak istiyordu. Babasını ikna edememişti ama babasının vefatından sonra hissesine düşen mirası hemen satıp kasabadan gidecekti.
Ferhat evin en büyüğü idi ve onun beklentisi konaktı. Bir yıl önce emekli olmuştu; iki oğlan evermiş, üç kız gelin etmişti. Çocukların okul, evlilik vesaire dertleri bitmişti. Şehirdeki evini kiraya verip yan gelir elde etmek istiyordu. Ayrıca, konağın bahçesinde sebze ve meyve yetiştirmek ve ufak çapta hayvancılık da yapmayı düşünüyordu. Simden sonra konağa yerleşip hem baba ocağını tüttürmek, hem para kazanmak hem de kasabada keyfince yaşamak istiyordu.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta