Yeter Şiiri - Ayşe Yavuz

İstemezdim böyle olmasını
Hem de hiç...
Ama oldu bir kere.

Hatırlar mısın seni ilk öptüğüm günü
Ne kadar da heyecanlanmıştım.
Hele ilk elini tutuşum yok mu,
Çekinmiştim.
Yanağına değsem tüm bedenim utanırdı.
İçime bir gariplik düşer,
Adeta titrerdim göz göze geldiğimizde.
Sokakta yürüyemezdik utancımızdan.
Sonra bir gün “yeter” dedik
Her şeyi saldık gökyüzüne,
Utancı fırlattık okyanusa.
Saçlarımızı dağıttık,
En çılgın kıyafetlerimizi giydik
El gün ne demiş umurumuzda değildi
Artık titremiyorduk
Titrek olan bedenimizdi her seviştiğimizde.

Kırgınlık nedir bilmezdik
Ta ki buluşmaya gelmediğin güne dek.
O gün kırılmayı öğrendim sayende.
O gün ağlamayı öğrendim.
Çok incinmiştim sana
Meğer hastaymışsın
Sonra hastalığına üzüldüm
Kendi kendime kızdım
Gururuma yediremedim.
Nasıl öyle düşünebilmiştim?
Bilmiyorum.

Birkaç zaman sonra iyi olmuştun
Yine aynı çaycımıza gitmiştik
Tüm günümüzü hasrete ayırmıştık
Öptün,
Öptüm.
Zaman geçtikçe unutuyorduk birbirimizi
Doğum günümde aramadın
Doğum gününde aramadım.

Bir gün evime zarfın geldi
Evleniyordun
Yıkılmıştım.
Kendime kızdım,
Hırsımdan gece boyu ağladım
Bir ip alıp boynuma taktım.

Hiç istemezdim böyle olmasını,
Seni incitmeyi.
Ama gururuma yediremedim
Ne olur affet beni
Hoşça kal...

30.10.1998