Yeter... Şiiri - Süleyman Saylan

YETER...

İki kadeh içince çocuklaşıyorum,
İnsancıklar kızıyorlar bana;
Çocuklarla oynaşıyorum,
Sokak köpeklerini seviyorum diye...
Mutluluklarım çakışmıyor,
Örtüşmüyor onların mutluluklarıyla.
“Sarhoşsun” diyorlar,
Hiç içmedikleri halde
Sarhoş olduğumu biliyorlar.
Oysa;
Ben sarhoş olmak istersem
Olurum sapına kadar,
Eğer sarhoş olursam
Ayılmam mezara kadar.
Kendi despotluklarını
Haklıymış gibi sergileyen,
Her şeyi bilen, her şeyi gören,
Kendilerini bile aşamamış bu insancıklar
Benim özgürlüklerime saldırmaktan
Ne anlarlar
Bilemem ki!
Yağmur yağınca ıslanılır,
Gerekirse acılardan da zevk alınır;
Islanmaktan,
Zevk almaktan korkan
Ama herkesi sorgulayan bu insanlar
Yaşamaktan ne anlar?
Zıtlaşmayı sevmem,
Zıtlaşan insanı da...
Zıtlaşan insan
Özgürlüklerime saldırandır,
Zıtlaşmamı isteyense;
Özgürlüklerine saldırılmasına hazır olan,
Barış dururken savaşan,
Savaşa kucak açandır, kucaklayandır.
Bırakın insanları kendi hallerine;
Kimi ot yesin kimi bok,
Kimi sefil yaşasın kimi tok.
Özgür olmak o kadar ucuz değildir...
İki kadeh içince çocuklaşıyorum,
Yarışta dizginini koparmış at gibi
Bağımsızlaşıyor bütün duygularım.
Salt mutluluklarımız çakışmıyor diye,
Bağımsızlaşan duygularımın sorgulanmasından
Hoşlanmıyorum.
Benden hoşlanmanızı da beklemiyorum,
Despotluklarınızı kaldırın
Yeter! ..

Süleyman SAYLAN
Ankara, 18.06.2000 Saat: 23.55