Yeter! Şiiri - Mecit Aktürk

Sükût-u hayâlime sebep ne diye sorma!
Zehir ol...yine süzül...yüreğime ak, yeter...
Acıma hiç halime; artık dilimi yorma!
Madem sitem söze zül, gözlerime bak, yeter...

Mutluluk veriyorsa feryâd-figân edişim
Mum gibi eriyişim...tükenişim...gidişim...
Diyorsan ki, "ben buyum, gönlüne zahmet işim"
Uğra her gün geceme, kâbusum ol, çök, yeter!

Değil mi ki, seven ben, ardından koşan benim
Değil mi ki, uğrunda engeller aşan benim
Madem ki hiç sevmedin, nara yaklaşan benim
Deyip, "aşkın bedeli", yüreğimi yak, yeter.

Mehtapları ağlattın çalıp ayı gecemden
Zerre eser kalmadı bal dudaklı ecemden
Dumanlar yükseliyor âh çektikçe hecemden
Şu perişan kalbime yüklediğin yük yeter!

Ruhuma fırtınasın yaz ayında sert esen
Bahtıma eşkiyâsın her gün yolunu kesen
Varsın biterse bitsin aşk denen bu mîzansen
Git artık buralardan...hayatımdan çık...yeter!

Süzülsün yanağımdan, akan sele aldırma
Düşsem de kalkarım ben; sakın tutup kaldırma!
Az geldi ise cefan, işte hançer, al, durma!
Son darbeyi de sen vur; mezarıma yık, yeter!
Git artık buralardan! Hayatımdan çık! Yeter!