Yeter Şiiri - Necat Önder

Artık sende uslan bir kere dinle
Dönülmez yollara vardığın yeter
Konuş şuracıkta otur benimle
Sinene sırrını sardığın yeter

Anlat bir yandan da ağla ve boşal
Arada elini dizlerine çal
Sonra durul, teselli ol, öyle kal
Derdi gözyaşıyla kardığın yeter

Ne onulmaz dert ki hep mahzun eder
Ne onulmaz dert ki açmaza gider
Artık gül eyleme kendini heder
Kendini sen kendin vurduğun yeter

Neden tüm insanlar mutlu olurda
Zerrece mutluluk girmez bu yurda
Yolunu bir başka cenaha kurda
O kâbus ilinde durduğun yeter

Bağışlama beni lanetlerle an
Ne inan sözüme, nede bana kan
Feda olsun ama uğruna bu can
Namıma kâbuslar gördüğün yeter

Ateş böceği ol, koş ateşe koş
Kavuş mutluluğa oluver sarhoş
Sensiz dünya bana olsa da bomboş
Kerhen beni benden sorduğun yeter

Tüm hatıraları mazinden kazı
Ne çoğu var bunun artık ne az
Silinsin alnından bu kara yazı
Benimçin kendini yorduğun yeter

Daha ne başları eğmelisin sen
Yükselip göklere değmelisin sen
Hayat fışkırmalı her nefesinden
Kendine eziyet verdiğin yeter

Bırak ellerimi ki bomboş kalsın
Bırak bu serseri gönül uslansın
Hatta boş ver dünya yanarsa yansın
Bu kadar külfete girdiğin yeter

Öyle hisler var ki ve öyle sıcak
San ki hepisine açmışım kucak
Söyleyemem, hissederim ben ancak
Lakin sana duyup gördüğün yeter

Umulan gelmiyor yazık ki başa
Bir kötü talihe olmuşuz maşa
Artık, hiç olmazsa sen mutlu yaşa
Zira bunca cefa gördüğün yeter

Yalana mahkûmmuş meğer ümidim
Sanırım Mevla’mdan çok şey istedim
En sonunda kendim, kendimi yedim
Boynuma biricik kördüğüm yeter