Anlatırlar ki, Zeliha {Züleyha} Yusuf’u zindana attırdığı vakit onun ayrılığıyla ardından yanıp yakılmaya başlamış. Hem kendisinden ayırmış, hem hasretini çeker olmuş.
Bu yüzden zaman zaman zindanı ziyarete gider,
“Hükümlüm kaçmış olmasın! ” diye kontrol eder, ama içten içe hasret giderirmiş.
Eğer Yusuf’u uyurken bulursa hücresinin önünde bekler, seyreder,
uyanık bulursa azarlar, böylece yüzüne bakarmış.