Yeşilırmak Şiiri - Ömer Celep

Yüzünü serip yere akarken bu ırmaklar,
Gezerken bu toprağın yüzlerini tırmıklar.

Ayrılırken kendini doğuran anasından,
Savurur yere vurur dağların yamasından.

Boşaltırken karnını koskocaman bir dağın,
Alır bin bir ahını kalmışsa bir tek sağın.

Can verirken kimine kiminin canın alır,
Ama herkes ona tam dört elle sarılır.

Öyle ya ırmaktır elbet su taşır can dağıtır,
Kimini öldürürken kimini de sağıltır.

Allah’ın azameti görünürken baharda,
Rahmeti de mevcuttur kavurucu neharda.

Çoğalırken, balıklar bayram eder ırmakta,
Azında karıncalar fırsatı kollamakta…

Irmak! Benim gibidir alış ile verişte,
Bir garabet yok mu ki işte bakın bu işte.

İnsan da ırmak gibi hem almalı vermeli,
Rahmetiyle bu arza hep adalet sermeli.

Irmak, ırmak... Gariptir bu bizim Yeşilırmak,
Layıktır o başına bin türlü çorap örmek.

Kimi zaman başında gezdirir bin bir sevgi,
Bilemez kimi zaman kimlerdir kimin dengi.

Ayırır kimi zaman dağlar ile dumanı,
Kimi zaman bilemez ne sapı ne samanı.

Yakarken kimi zaman çoklarının bağrını,
Tüttürür çoğu zaman çoğunun ocağını.

Yeşilırmak sen benim sevgimsin sevgilimsin,
Her acıya rağmen de nadide bir gülümsün..

Kimi nazlı gelinler can alır pazarından,
Büküktür boyunları geçerken üzerinden.

Kimine vuslat iken kimine de mezarsın.
Kimine şefkat verir kimine de azarsın.

Ama sen varlığınla fukaranın aşısın.
Sen, Yeşilırmak! Şanlı Amasya’mın yaşısın.

Ritmalır hep notalar çağlayıp da coşmandan,
Haz duyar ovaların denizlere koşmandan.

Kuruyan topraklara bir candır Yeşilırmak,
Kesici kılıçlara bir kındır Yeşilırmak.

06.09.2006