Yeşile Uyanan Şehir - VI

Şehrin uzak ve yoksul varoşlarında
Gözlerden uzak
Issız ve unutulmuş bir sokaktı.

Yıkık çitleri
Tahtaları kararmış evleriyle
Gün boyu sefaletin türküsünü söylerdi.

Unutmuştu postacılar bile
Ne arayan ne soran
Silmişti defterden birileri.

Uzun kış gecelerinde
İskeleti çıkmış ağaçlar
Kar altında som buza keserdi.

Sokağın bir başından öte yanına
Zaman yüz yıl öncesinde
Tık diye durmuştu sanki.

Öylesine yalnız
Öylesine çaresiz ve kederli
Bu sokağa akşam sanki daha erken inerdi.

Ama nisan gelmeyegörsün
Yoksul bahçelerin çıplak ağaçları
Böyle tepeden tırnağa yeşile keserdi.

Bir yeşil ki
Zümrüt yeşili renk sayılmaz yanında
Görenlerin aklı giderdi.

Şehrin uzak ve yoksul varoşlarında
Dev ağaçlar arasında kaybolmuş
Bahçeleri otlar ve çiçekler içinde
Cıvıl cıvıl çocuk seslerine boğulmuş
Masallar kadar büyülü
Sıcak ve gümrah bir sokak vardı.

('Almatı Ey Almatı' adlı dosyadan)