Yeşil Yalnızlık Şiiri - Enver Akçiçek

Ya ben anlatamiyordum,
veya bir fısıltıydı dökülen dudaklarımdan,
Ya da çığlıklarım çarpacak duvar bulamıyordu,
boşluğaydı haykırışlar.
Başlangıcı eksik gibiydi bu hayalin / oysa tastamamdı bitişi.
Yeşilini taşıyamadığımı düşünmüşsün besbelli.
Meğer görmemiştin, gözyaşlarımla tüm renkleri döktüğümü,
Sağnak bir yağmur misali ağlayarak...
Ormanın ruhunu emdim ağacın memesinden,
Yeşile büründüm boydan boya.

Yalnızlıklar yaşıyorum-
Yeşil yalnızlıklar...
Sanki yosun tutmuş gözlerim,
Her baktığım yeşile dönüşüyor aniden.
Koşmak da gelmiyor içimden,
Bir rüya gibi yemyeşil çimlerde koşmak.
Kalakaldım bir umudun lanetli rengi içinde,
Güze kapılmış yaprağın titrekliği sarmış,
Sarmış gövdemi hınç dolu bir rüzgar,
Ve baharın her türlü rengi ölümü düşlemekte.

Düşlenen geç kalmadı ve kör oldu bir çift göz
Görünmez oldu hiç bir yeşil yalnızlık...