denizi toprağa gömünce bak nasıl da mavi çıkıyor ağaçlar üşümesin diye yamalı montuyla örtünce güneşin üzerini bak nasıl da yeşeriyor bulutlar yaban incirinin kokusu gibidir bu aşk engebeli kayalarda filizlenir küçücük tohumları bu kavga karanlığı tam ortasından aydınlatır içinde sonsuzluğu taşır paslanmış boş kovanların oyuğu bal arısı değil barut tozu yaşar namlularında pususunda kahpelik vardır tetiğinin yeşil ve maviyle karşılarız ölümü sonsuzluğa kadar sürecek olan yeni bir hayat vardır namlunun ucunda
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın.
