Yeşil ve çıplak Şiiri - Orhan Demirtaş

ve ben sana
..........divandan şiirler okuyordum
iki gözümü seriyordum senin üstüne
.................................yeşil ve çıplak
saçını örüyordum
zincirine vurulan yalnızlığımın
ve tutsağı olduğum tenini
bir tufan alıp götürüyordu.
ve ben ölüyordum.
.................ölüm kalmıyordu kimseye

ne Julyet _ o akılları baştan alan güzel
ne Lora _ iri gözlü sarışın
ne Mona Liza _ ki gömleği aydı. Bilirsin
ne Hürrem sultan_ saraylar yakan gölgenin sahibi
...................ne de neşeli sadık bir melek
ve dahi nice güzel sayılır
...........yalnızca yüzünün aynasında görünen

ah sevgilim
yalnızım ve seni düşünüyorum
gecenin dudakları uzun bir yatak
.....................gözleri çekici derin kuyu
gövdemde çınlayan yalnızlık, kurt kapanı
sessizliğimde çıkmış orman yangını
gel kederimin keşfine çık, nankörlük etme
tenimde açmıştın
............Fatih’in kokladığı karanfil gibi, kutsal
gel yalnız bıraktığın kalbime sığın
ağladığım kapını aç yüzüme ne olur
konuk geldim
sadece bir an ağırla beni o zeytin gecen de
sonra istersen
......yeniden öldür beni, ölüm tenimde kaybolsun

ya gel
.......umutsuzluğumu mavi bir ışığa düşür
ya da
.......gümüş bir kaşıkla bana bir zehir içir
ki,
ben öleyim
....düş yoksulu / yüzsüz
................bütün geceler utansın.

ve ben öldüm
..............ölüm kalmadı…UTAN(sın)

Orhan DEMİRTAŞ