Yeşil türbe. Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Düş/ün bile haram bana
sevdan bana bir handikap
yerle bir olmuş
gönüldeki mihrap
seni uykulara katmıştım
çocuk yanını
güllerle bezemiştim uyutmuştum ninnilerle
ipekler de sermiştim yollarına

artık kendime yasaklıyorum seni
her birine haber salıyorum sevenlerinin
onu düşünmeyin emi
nasıl bir şeydi hiç düşünmüşmüydün
ölümüne bağlanmak
nasıldır geceleri duvarlarla konuşmak
aynalarla ağlamak
bazı senin de gölgen düşüyor
üçümüzün arasına
üçüz oluyoruz
oysa sen en tatlı gülüşünle gülerken
aynayla ben ağlıyoruz.
sen gülsen bile hüzün
belli belirsiz alnının kırışıklıklarında

sokağın ölgün ışıklarında
ayak seslerin
ve benim güm güm güm atan kalbim

kalbimin dört odacığı vardı
ikisi karanlık
orda senin kabrin
içinde en sevgili mevtasın
üzerinde yeşil bir örtü

ayaklarımın ucuna usulca basıp
her gelşimde ziyaretine
baş ucunda yanan
şamdanı sönmüş buluyorum
bir de örtünün üstünde garip bir ıslaklık
tam gözlerinin hizasında
biliyorum
şamdan bu yüzden sönmüş olmalı
alıp bağrıma basmak
ninilerle büyütmek isterken aşkını
bilsen kalbim nasıl güm güm güm
duracak o da senin aşkınla öldüğüm gün

sen seen hep ters yöne akan bir nehir
ben o sularda yüzemedim
yüzemezdim
olsa da kağıttan bir gemim
o da batmaya mahkum olurdu
sahilde ayak izlerin
çadırda deliksiz bir birine sarılmış uykularımız
o kız yine orda gidip konuşmak geliyor içimden
belki senden gözlerinde kaldıysa bir iz
onu alacağım geri

ve seslerimiz çadırda bir gülüyor kahkahayla bir
ağlıyor hıçkırıklarla
kızın adı Hayattı değil mi
ondan geri alacağım
seni
eğer alırsam ziyaretine gelirim yine
el ayak çekildiğinde
ay karanlık gecelerde

11/Haziran/2010/Cuma/Ankara