Yeşil Trenler Şiiri - Sezgin Çetin

Yeşil trenler geçer gecenin üstünden
Karanfil kokulu bulutları delerek
İnleterek karanlıkları
Katar katar öyküleri dökerek geçer.

Camları buğulu yüreklerde dillenir ve dellenir
Tren sesi değil bunlar ahali
Okkalı bir çay kederle demlenir.

Yeşil trenler geçer gecenin yalnızlığında
Tek sen değilsindir köşe başında bir başına
Kaldırım taşlarını birlikte sayar yeşil trenler
Gözlerindeki alacakaranlıkla…

Yeşil trenleri vardı tüm öykülerin
Buharıyla camlara yapışmış dudakları,
Yolu gözlemekten yorgun düşmüş kapakları,
Hiç yorulmadan gezilen tren istasyonları,
Yitik bir hafızada eskimiş suratları.

Yeşil trenlerle yaşadım bir hayatı
Karanlıkda kaybolmasına göz yummadım
Ve hep umut türküsü idi soğuk yemiş bağrımda
Yemyeşil,zümrüt bakışlarında
El sallarken arkasından
Aydınlatacaktı arkasındaki karanlığı