Ben hayatı babamdan öğrendim... Ben hayatı düşe kalka, zorlukları aşarak öğrendim... Hayatta kalmayı kavgalarda öğrendim... Kendimle kavga ederek olgunlaştım... İncinmişliği, çiy tanelerinin yaprağa sindiği gibi sindirdim... Alnımdan süzülen yorgunluk terini vicdanımın sesiyle sildim.. Ben hayatı içimdeki dip akıntılarından öğrendim... Ne zaman söz boğazda düğümlense, yüreğe kalemi sapladım.. Arındım, azaldım, yazdım... Derdimi yazdım, kendimi yazdım, dersimi yazdım... Ben hayatı yanımda hiç kimsenin kalmadığını anlayınca öğrendim... Ben hayatı kendi içimde kendimi kaybedince öğrendim... Şimdilerde düşmüşüm gecenin karanlık koynuna, yeşil bir nehrin gerdanında kendimi arıyorum...
Tanıdığım bir ağaç var
Etlik bağlarına yakın
Saadetin adini bile duymamış
Allah’ın isine bakin
Geceyi gündüzü biliyor
Devamını Oku
Etlik bağlarına yakın
Saadetin adini bile duymamış
Allah’ın isine bakin
Geceyi gündüzü biliyor
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta