Ben hayatı babamdan öğrendim... Ben hayatı düşe kalka, zorlukları aşarak öğrendim... Hayatta kalmayı kavgalarda öğrendim... Kendimle kavga ederek olgunlaştım... İncinmişliği, çiy tanelerinin yaprağa sindiği gibi sindirdim... Alnımdan süzülen yorgunluk terini vicdanımın sesiyle sildim.. Ben hayatı içimdeki dip akıntılarından öğrendim... Ne zaman söz boğazda düğümlense, yüreğe kalemi sapladım.. Arındım, azaldım, yazdım... Derdimi yazdım, kendimi yazdım, dersimi yazdım... Ben hayatı yanımda hiç kimsenin kalmadığını anlayınca öğrendim... Ben hayatı kendi içimde kendimi kaybedince öğrendim... Şimdilerde düşmüşüm gecenin karanlık koynuna, yeşil bir nehrin gerdanında kendimi arıyorum...
Özdemir Aydın 2Kayıt Tarihi : 30.1.2025 21:11:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!