evren...
bir nefesti...
durmadan enleşen idi..
güneş...
paçalara bölünendi...
dünya da...
onun kardeşiydi...
dünyayı saran...
hep yeşil idi...
onu önce...
hayvanlar yedi...
sonrasını insan bildi...
o da...
kendi kendini yedi...
oysa..
insanın da..
dünyanın da..
üçte biri su idi...
su..toprak...
çamur idi..
önce şekillendi..
sonra ateşte pişti..
nefesi çekti...
o artık...
kendini bilendi...
kendini bilen...
yeşili severdi...
zira...
yeşil kutsiydi....
04.07.2012 Yalova
Fikret TurhanKayıt Tarihi : 4.7.2012 09:52:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
yeşili en çok seven.... kıyamette bile onu ekendi...
![Fikret Turhan](https://www.antoloji.com/i/siir/2012/07/04/yesil-kutsiydi.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!