Yeşil Kart Şiiri - İrfan Kayagil

Satamadığım son simitler
Eve götürmeyi de canım istemiyor
Daha dünden kalanları yemedi çocuklar
Tavuklara da kıran girdi yine yitti ümitler.
Oğlum, baba be diyor; satsana hepsini,
Bıktık artık bu bayat simitlerden
Yarin et alda gel eve bir lokma olsun.
Çocukların et yemesi gerek diyorlar
Bizim öğretmen de söyledi
Hadi baba et alda karnımız doysun.
Kolay söylemesi be oğlum yarım okka et
Kaç para bilir misin?
Akşama dek zaten pabucuma sığmaz oldu ayaklarım
Altı da delik, içi de su doldu.
Var bir tane daha ama onu bayrama saklarım
En iyisi yarin onu giymek
Romatizmalarım azdı, kaç gün daha çalışabilirim
Hemen doktora gitmeliyim, hem dinlenmiş olurum
Yeşil kartım var, kullanmak gerek
Son aldığım ilaçlarla biraz meyve almıştım manavdan
Belki yarın da kasaba birkaç ilaç verirsem,
Bir dirhem et verir mi bilmiyorum meret?
Onların tuzu kuru, doktor sırasına ben giriyorum
Kim bilir bunca ilaç kaç paraya
Bu kart da olmasa zaten hepten yanmıştık.
Bunca yıl, bir çocukla nasıl idare ettik,
Eczacı, ilaç yerine o şeyleri vermeseydi.
Hanım yine gebeydi.
Öksürük şurupları işe yaradı,
Yuvarladım ikisini birden buldum kafayı
Bu hafta sonu yine içsem mi kararsızım?
Gerçi, içmek günah diyorlar iyi ki parasızım
Yoksa şeytana uyup günahkar olacaktım.
Alkol yasaklanacak galiba,
Şurubu da yasaklamazlar inşallah, ben zaten öksürüyorum
O ister kafa buldursun, ister öksürüğümü durdursun
Akşama verebilirsem birkaç ilaç, tart derim usta tart
Seni çok ama çok seviyorum yeşil kart…

Aralık 2005, Ankara