Bütün bu suskunluklar var ya… Gözlerinin yeşilinde ölüp giden benliğim yüzündendir bilesin. Sen suskun kaldıkça, ben; sarı bir papatya olup açıvereceğim kışın ortasında. Kırılgan bir düşe teslim edeceğim kendimi. Kar tanelerinde patlatırcasına yapraklarımı…
Belki de gözlerin kahverengi idi, toprağı tenime döken ölümlerden yaşam bulayım diye.
Belki de simisyahtı, gecenin örtüsünü çekip üzerime yaşamdan saklayan beni.
Kim bilir belki de mavi idi, son nefesimi verip derinliğinde boğan…
DoğurANda, yaşam verende gözlerin idi, ne önemi varki renginin, sende olup bana bakması yetiyordu işte hayatı anlatmaya…
Murat TaliKayıt Tarihi : 23.1.2012 22:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!