Yeşil Şiiri - Nazmi Öner

Yeşili ilk kez çalılarda makilerde görmüştüm
O zamanlar çok küçüktüm
Yeşili büyük ağaçlarda düşündüm.

Daha seviçleri küçük, daha bir çocuktum
Ve ilk yaprak dökümüne çok üzüldüm
Henüz daha yeşilsiz, yeşile boşluktum.

Güneş bir gün ekinlerin üstünde parlıyordu gördüm
Tutmak istedim güneşi
Ekinler güldü, ben de güldüm.

Sonra gülmeleri giyotine vurulmuş bir adam
Milyon parçaya böldü baharı
Gülmelerini tırpana vurdu doğanın.

Yeşili ben ilk yaban ağaçlarında görmüştüm
Ve en güzeli çiçekliydi yeşilin
O zamanlar artık büyümüştüm

Sonra mevsimlerden mi neden bilinmez
Güneş hep yeşil doğuyordu
Yeşil her yere soyunuyordu
Sanki doğayı, yeşil bir kahkaha kaplıyordu.

Artık o gülmeleri giyotine vurulmuş adam değildim ben
Şimdi yeşil yeşil sırıtıyordum doğaya
Çünkü ben, baharı milyon parça istemem
Çünkü ben hoşlanmam giyotinden

Desem ki bu adam, çok sever oldu yağmurlu havaları
Hani şu tırpanıyla milyon parçaya bölen baharı
Şimdi yeşil akan bir nehir onun kahkahaları
Oynaşır hep, dudaklarının kıyısında umutları.

14.06.65 Karayazı
“Yalnızlık Gece ve Karlar” dan