Yeşil Şiiri - Sadıkcan Kılıç

ah tanrım,
bir başka sevdaya yelken açamam,
ölürüm acımdan.
-ki elime de fırsat geçti.-
dedim hayır,
hayır kurumu gibi sevilmez insan.
ısrarlar boşa çıkmalı
yeşil kanunların karşısında.

yeşil bir kasırga vurdu bu şehre,
-bu şehir aşkın metropolü,
taşrası değil.-
toz oldu buralar.
tozun her zerresinde, noktasında
aşkımın mikroskobik sevişkenleri...
yani matematik problemi gibi sevmeli insan
aşk dediğin ölesiye çıkmaz, öylesine yorar.

daha ne güzeldir söylesene bana
buğday teninin
yorganın altında terlemesi kadar?
yorgan yeşil,
gözün yeşil,
alt dudağın özlem kırmızısı,
-üstü bir başka bahara kaldı...-
saçların saman sarısı...
kaşların,
allah vere kim yarattı?

malumunuz tanrı...
mağlubsunuz demek isterdim.
lakin ilk kadını,
sonrasında yeşile anlam katanı
ve en sonunda şairi yarattı.
tanrı denen,
şairi yeşil bir aşkın karşısında çaresiz bıraktı.
şair başkaldırdı
ve külliyata bir şiir daha bıraktı.

şimdi yeşil daha bir anlamlı geliyor değil mi?
sanki herkes oturmuş
körpecikten bir şairin
yeşile şiir yazmasını beklemiş sanki
yahut bir şiiri yeşile boyamasını
küçük,
küçücük bir çocuk gibi.

küçük,
küçücük bir çocuk gibi eğlendirin beni.
etkilenirim ben,
hele ki toplumsal olaylarda
elimden tutup götürün beni.

tutmuyor elimden, tutanım yok.
acıdır belki bu hissin tasviri.
şiir dediğimiz hissikablelvukudur zati.
diğerkâm ettin, aşık ettin beni...
ah ettim.

ah, insanlık beni tanımıyor, bilmiyor.
bilseler anlarlar,
ben seversem abartırım.
ben demiyorum gerçi,
bir eski büyük şair diyor...
"sevmek mübalağa sanatıdır, abartın."

ah, tanrıçam!
anla artık, yok bunun başka çaresi.
yeşile anlam katan sensin,
siyaha dahi.