Yeşersin umutlarım Şiiri - Mertcan Arslan

Hep sonbaharda dökülmez yapraklar..
Sen rüzgarım ol ben 4 mevsim döküliyim yere, ayaklarının altında sarı sarı çatırdayayım.
Olur da düşersem bir su birikintisine,
Islanayım,
Islanayım da geleyim kendime.
Belki bir çöpçü süpürgesiyle iter beni elindeki çöp küreğine,
Bir bakarsın bir araba tekerleğinin altında, parça parça ayrılmış,
Yapıştırması zor,
Yapıştırması imkansız,
Kabuklarımın her biri ayrı yerde, sadece sapı duruyor öylece,
Kuru,
Zerrecik,
Boş odun parçası.

Belki bir çocuk alır eline beni inceler,
Saklayacakmışçasına,
Hiç bırakmayacakmışçasına inceler,
Sonra atıverir bir kenara, çeker gider..
Bakarsın,
Belli mi olur? Kayda değer bulur parçalanmışlığımı bir ressam,
Hemen oracıkta resmeder beni sokakta, sokakla bütünleşmiş bir biçimde,
Beyaz bir kağıda...
Yada ne bileyim!
Bir şairin ellerine düşerim, şiirlerde geçer adım ve hep bir kalıp defterin içerisinde saklanıp dururum belki?

En kötüsü de bir rüzgar alır götürür,
Hiç bilmediğim bir yere,
Bir bakarsın ki başka bir caddede, bir binanın damında öylece kalıveririm,
Sonrasını ne ben bilirim,
Nede bir başkası merak ederdi zaten..

İşte öyle canıma can katan.
Koparma beni ağacımdan,
Nice yeşilliklere koşmak istiyorum,
Çekme dalımdan.
Çok uzattım..
Demem odurki tabiatımın Mikaili
Çekme gözlerini göz bebeklerimden.
Bırak toprak kahvesi gözlerinde,
4 mevsim baharı yaşayayım,
Yeşersin umutlarım..