Yeryüzünün Tanığı Şiiri - Sabit Süreyya ...

Bir çocuk ağlar toprağın sesinde,
Bir kuş ürperir yanan bir kentte.
İnsan, insanı unutur bazen,
Oysa aynı göğün altında titrer beden.

Ağaç susar, orman içine ağlar,
Kurdu, ceylanı; hepsi dertli dağlar.
Bir damla suya hasret kalmış nehir,
İnsan bakmaz, çünkü gözleri zehir.

Hayvanlar suskun, gözlerinde hikâye,
Merhamet yitik, kalmamış rüyada bile.
Bir el dokunsa, bir yürek duysa,
Belki bu dünya yeniden doğsa…

Ama savaş çıkar gece vakti,
Silahlar konuşur, susar adaletin sesi.
Ve çocuklar uyurken çatılar iner,
Kimi taş olur, kimi mezar, kimi haber…

Ey insan!
Neyin efendisisin sen bu ölümlü yerde?
Ne toprağı anladın, ne göğü, ne de kendi derdini.
Yalnızca yıktın, böldün, yaktın…
Ve yine de "insanım" dedin utanmadan.

Ama hâlâ umut var bir solukta,
Bir anne duasında,
Bir sokak köpeğinin gözyaşında,
Ve bir çiçeğin sabaha direnişinde…