Yeryüzündeki Melekler

Bir zamanlar ellerim boş kalmıştı,
tutmak istemiştim birini —
ama kader, sessizdi o gün.
Sonra bir başka gece,
aynı ellerim yeniden uzandı karanlığa.

Bir bilek,
soğuk bir nefes,
ve ben —
ölümle hayat arasında asılı bir dua gibi durdum.

O an anladım;
ışık, gökten değil,
insanın içindeki o küçük sesten doğar.
Bazen birini kurtarmak,
kendinde kalan son gücü hatırlamaktır.

Ben tutundum,
onunla birlikte kendi yarama da.
Birinin gözündeki karanlık sönerken,
benim içimdeki sabır yeniden kök saldı.

Yeryüzündeki melekler böyledir işte —
kanatları yoktur ama
birini tutarken
kendilerini de kurtarırlar.