Yeryüzü Yüzleri Şiiri - Selman Maltaş

Ay fıskiye gibi mekânik
Güneşten devralıyor geceyi
Hiçliğin içgeçirmeleri yanmış
Kökleri gök salmıyor fezâya

Betonârme yastıklara gömüyorum başımı
Kuşlar tüyünü döktü
Gözyâşı dolduruyorum içine yastığımın
Sapan taşları indirmiyor kânâtları yere

Gârbın dağlarına yankılarını vuruyor ebâbiller
Tutsak heceler ucuza satılıyor anbean
Ceninler balçıkla sıvanmış
Kılçıkları donukça ölüyor

Uğultular zik zak çiziyor beynime
Sâğım solum ölüm nöbeti
Köpürmüş okyanuslar taşıyor ağzımdan
UN kandan ekmek doğruyor sofrâma

Sibirya kavruluyor biçârelikten
Avustralyâ'ya kârlâr dökülüyor derecesi patlak termometremden
Toprâk atıcıları bedava kürekliyorlar çâğı
Aparatifleştirdi geceyi örümceğin âğı

Semâzen yüreğim
Başım dönüyor kara çocuk
Kaç para eder açlığım sorma sakın
Gözünün âkı aç'ıyla parıldıyor

Tuz ruhu döküldü kâlbime
Yetim yaprâklar uçuştu
Virân olmuş sokağıma yıkım ektiler
Kınında takılı kaldı sözlerim

Bulutlu özlemlerimi serpiyorum göğe
Azot doldurduğum heybem delik
Ozonlara gelesice evrenim gri
Seyreltiliyor cemiyetim

Zikretmiyorum coğrafyâlar
İsimsiz değil vâhâlarım
Renkleri boy boy gökkuşağı
Boy atmıyor küresel hezeyânlarım

Başağını okşuyorum mantarların
Zehir kusan metâl yanında o kadar masumlar ki
Kilim kilim örüyorum onları kente
Öksüz ışımalar alıyor gözlerimi

Diriyim
Ricâlarım celbediyor çehremi
Bir hâyâl kuruyorum küçüğüm
Anılara gelesice zulüm