uzundur el yordamıyla aradığım ve anlayıp
aşmayı umduğum hakikat: şehir mezarlığında yerde
yatıyor işte yüzükoyun. kopmuş kızıl kıyamet sessiz
kutlamada. gerilmiş sinirler aklıselimin önüne geçtiği
korku döngüde. yerini gösteremem ütopyanın
haritada arsızca arasam da. hiç var olmamış biriymişçesine
bakarım. ateş püskürürcesine. kurbanları yoksullarından çıkar
şehrin. bir kandil olsun bulamaz bülbüller yattıkları sığ
çukurlarda. ondandır uğramayışları onların da -ki alelacele
gömülmüşüm- çiçek kokusu özlediğim toprağın altından. ne
kaçınılmazdır karanlığın yüzümü parçalayışı. biraz çakıl
biraz köstebek kuyruğuyla dokunmuş gece karası yorgandır
üstüme örtülü çılgınlığın hadsizliği. yegâne dostumdur gerçek
dünyada delilik
Kayıt Tarihi : 2.10.2012 17:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!