Yersiz Ağlıyor Şiiri - Sezai Efiloğlu 2

Kurtboğaz köyünde sıra selviler
Karayel estikçe sessiz ağlıyor
Davulla zurnayla yeni evliler
Yarınlara yeni umut bağlıyor.

Okulun yanında evler sıralı
Armudu ezmişler bolça şıra'lı
Sevdiği gurbette olan yaralı
Tokmağı vururken ıssız ağlıyor.

Uzun minareli camide ezan
Beş vakit okunduğu olur bâzan
Kimi şâir olmuş kimisi ozan
Sazının telleri eşsiz ağlıyor.

Uykusuz gözlerde hasta geceler
Gönlüme giremez damsız heceler
Ayşe'si Fatma'sı Arzu Ece'ler
Sahte gözyaşıyla tatsız ağlıyor.

Yolumuz bozulmuş akmaz suyumuz,
Delinin taşıyla dolmuş kuyumuz
Canımız çıksa da çıkmaz huyumuz
Geçmiş geleceğe hadsiz ağlıyor.

Misafirperverdir,ama insanı
Fakir fukaradır,boldur ihsanı.
Arzuhal eylerken kalbî lîsanı
Titrer dudakları bahtsız ağlıyor.

Köyümden vazgeçmem vazgeçilmez ki
Ovadan yaylaya az göçülmez ki
Sessem olmayınca çay içilmez ki
İçimde hezeyân yaysız ağlıyor.

Oğul Sezaiyim elimde sazım
Benim bana bile geçmiyor nazım
Nutkum tutuk tutuk çıkmaz avazım
Deme Efiloğlu yersiz ağlıyor.